Stadsdichter van Ninove Willie Verhegge vereeuwigde deze actie in een lyrisch gedicht!
GRATIE OP DE KOPPENBERG
- voor Saartje Vandendriessche -
Er was veel zon,
het slangenglad van regen werd je bespaard
maar jij glom
alom
en was klaar
om de koppigheid van de Koppenberg
met je sierlijk deinende dijen
aan flarden te fietsen.
Mille was er ook, klein en teder
in dat Vlaamse landschap van kasseien en knotwilgen
stond ze met de paardenbloemen voor de lijdende mama
kundig in haar vuistje gekneld,
grote mannen keken naar haar,
de dichter zag in het meisje zijn verste jeugd verdwijnen,
een vergeten beeld van zijn eigen moeder
voor wie hij in de weide bloemen had geplukt,
pure nostalgie door een harde helling gekraakt.
Je zwarte trui en broek om het slanke lichaam gekneld,
je tanden als kleine witte flikkerlichten in de strijd,
je glimlach wanneer je
nog maar eens
en dus voor de zoveelste keer de top haalde.
De onverbiddelijke opnameploeg.
Heel even medelijden bij mij
want ik die weet hoe hard klimmen kan zijn,
maar dan meteen beseffen dat jij ook genoot
terwijl elke pees van je lichaam op springen stond.
Ik zag dat het goed was:
je schoonheid op de fiets
was niet meteen voor dit labeur geschapen
maar overwon met stijl je pijn en stokkende adem.
En de dichter,
hij was een stiekeme stille genieter,
hopelijk vergeef je hem !
Willie Verhegghe
(na de beklimming -maal zes ?- Saartje van de Koppenberg voor Vlaanderen Vakantieland op donderdag Hemelvaartdag 9 mei 2013)
met je sierlijk deinende dijen
aan flarden te fietsen.
Mille was er ook, klein en teder
in dat Vlaamse landschap van kasseien en knotwilgen
stond ze met de paardenbloemen voor de lijdende mama
kundig in haar vuistje gekneld,
grote mannen keken naar haar,
de dichter zag in het meisje zijn verste jeugd verdwijnen,
een vergeten beeld van zijn eigen moeder
voor wie hij in de weide bloemen had geplukt,
pure nostalgie door een harde helling gekraakt.
Je zwarte trui en broek om het slanke lichaam gekneld,
je tanden als kleine witte flikkerlichten in de strijd,
je glimlach wanneer je
nog maar eens
en dus voor de zoveelste keer de top haalde.
De onverbiddelijke opnameploeg.
Heel even medelijden bij mij
want ik die weet hoe hard klimmen kan zijn,
maar dan meteen beseffen dat jij ook genoot
terwijl elke pees van je lichaam op springen stond.
Ik zag dat het goed was:
je schoonheid op de fiets
was niet meteen voor dit labeur geschapen
maar overwon met stijl je pijn en stokkende adem.
En de dichter,
hij was een stiekeme stille genieter,
hopelijk vergeef je hem !
Willie Verhegghe
(na de beklimming -maal zes ?- Saartje van de Koppenberg voor Vlaanderen Vakantieland op donderdag Hemelvaartdag 9 mei 2013)
